/etc/inetd.conf این سرورها و پورت‌های متداول را فهرست می‌کند. دستور inetd به تمام آن‌ها گوش کرده؛ زمانی که برقرای ارتباط با پورتی را شناسایی کند، برنامه سرور مربوط به آن را اجرا می‌کند.
/etc/inetd.conf بیانگر یک سرور با هفت فیلد است (که با فاصله از هم جدا شده‌اند)؛
/etc/services نگاشت شده است).
stream برای یک ارتباط TCP و dgram برای یک ارتباط UDP.
tcp یا udp.
wait یا nowait که به inetd می‌گوید آیا برای اتمام فرآیند اجرا شده صبر کند یا خیر. برای ارتباطات TCP، معمولا می‌توان از nowait استفاده کرد. برای برنامه‌هایی که به UDP پاسخ می‌دهند، تنها زمانی از nowait باید استفاده کنید که سرور قادر به مدیریت چندین ارتباط به صورت همزمان باشد. می‌توانید این فیلد را با استفاده از کاما پسوند کنید، به همراه حداکثر تعداد مجاز ارتباطات در دقیقه (حد پیش‌فرض برابر با ۲۵۶ است).
argv[0] در زبان C).
مثال 9.1. چکیده‌ای از /etc/inetd.conf
talk dgram udp wait nobody.tty /usr/sbin/in.talkd in.talkd finger stream tcp nowait nobody /usr/sbin/tcpd in.fingerd ident stream tcp nowait nobody /usr/sbin/identd identd -i
tcpd به طور متداول در فایل /etc/inetd.conf بکار رفته است. این برنامه امکان محدودسازی ارتباطات دریافتی را با اعمال کردن قواعد کنترل دسترسی فراهم می‌سازد که در صفحه راهنمای hosts_access(5) مستندسازی شده و گزینه‌هایی که در فایل‌های /etc/hosts.allow و /etc/hosts.deny قرار گرفته است. زمانی که تشخیص دهد ارتباط دریافتی احرازهویت شده است، tcpd سرور حقیقی آن را اجرا می‌کند (مانند in.fingerd در نمونه بالا). شایان ذکر است که tcpd برای شناسایی برنامه مورد نظر جهت اجرا به نامی وابسته است که طی آن فراخوانی می‌شود (آرگومان اول، argv[0]). پس نباید فهرست آرگومان‌ها را با tcpd آغاز کنید بلکه با برنامه‌ای که قصد اجرای آن را دارد.