این فصل به بررسی هر آنچه که ما به آن “پیکربندی پایه” می‌گوییم می‌پردازد: تنظیمات شبکه، زبان و منطقه، کاربران و گروه‌ها، چاپ، نگاشت دستگاه‌ها و از این قبیل.
8.1. پیکربندی سیستم برای یک زبان دیگر
اگر سیستم توسط زبان فرانسوی نصب شده باشد، ماشین به احتمال زیاد از همین زبان به صورت پیش‌فرض استفاده می‌کند. خوب است که بدانیم برنامه نصب‌کننده چطور این تغییرات را انجام می‌دهد تا در صورت نیاز بتوان زبان را تغییر داد.
8.1.1. تنظیم زبان پیش‌فرض
یک locale گروهی از تنظیمات مربوط به آن منطقه است. این گروه نه تنها شامل زبان مورد نیاز برای متن است، بلکه قالب مورد نیاز جهت نمایش اعداد، تاریخ، زمان، پول و همچنین قواعد مقایسه الفبایی مربوط به آن زبان را شامل می‌شود. اگرچه هر یک از این پارامترها می‌توانند جداگانه از یکدیگر تعریف شوند، معمولا از یک locale به منظور گردآوری پارامترهای مورد نیاز در یک منطقه استفاده می‌کنیم. این مناطق معمولا به صورت language-code_COUNTRY-CODE نشان داده می‌شوند، گاهی اوقات به همراه پسوندی که برای مشخص کردن کاراکترها به کار می‌رود. این قابلیت به منظور بهره‌گیری از تفاوت‌های موجود بین عبارت‌های نگارشی بین چند منطقه با زبانی مشترک به کار می‌رود.
بسته locales تمام عناصر مورد نیاز برای عملکرد صحیح “بومی‌سازی” بسیاری از برنامه‌ها را شامل می‌شود. هنگام نصب، این بسته مجموعه زبان‌های پشتیبانی شده را از شما می‌پرسد. این تنظیمات در هر لحظه توسط دستور dpkg-reconfigure locales قابل تغییر هستند.
پرسش اول در مورد پشتیبانی از “مناطق” مختلف است. انتخاب تمام مناطق انگلیسی‌زبان (آن‌هایی که با “en_” شروع می‌شوند) معقول به نظر می‌رسد. از فعال‌سازی سایر مناطق برای کاربران خارجی زبان خود دریغ نکنید. فهرستی از مناطق که در سیستم فعال هستند در فایل /etc/locale.gen ذخیره شده‌اند. امکان ویرایش دستی این فایل وجود دارد اما پس از هر تغییر باید دستور locale-gen را اجرا کنید. این دستور فایل‌های مورد نیاز برای مناطق جدید را اضافه و فایل‌های قدیمی را پاک می‌کند.
پرسش دوم، که عنوان “منطقه پیش‌فرض برای محیط سیستم” را دارد، درخواست یک منطقه پیش‌فرض را می‌کند. انتخاب توصیه‌شده برای U.S.A استفاده از “en_US.UTF-8” است. برای انگلیسی‌زبان‌های بریتانیا “en_GB.UTF-8” و کانادایی‌ها نیز “en_CA.UTF-8” یا “fr_CA.UTF-8” را برای زبان فرانسوی انتخاب می‌کنند. فایل /etc/default/locale تغییر می‌کند تا انتخاب‌های صورت گرفته را ذخیره سازد. از این لحظه، این تنظیمات توسط PAM درون متعیر محلی LANG قرار می‌گیرد تا تمام برنامه‌ها از آن استفاده کنند.
8.1.2. پیکربندی صفحه‌کلید
حتی اگر ساختار صفحه‌کلید در حالت گرافیکی و غیرگرافیکی به صورت مختلف مدیریت شود، دبیان یک رابط پیکربندی واحد برای هر دوی آن‌ها ارائه می‌دهد: این رابط بر اساس debconf است و در بسته keyboard-configuration پیاده‌سازی شده است. بنابراین با استفاده از دستور dpkg-reconfigure keyboard-configuration می‌توان در هر لحظه تنظیمات مربوط به ساختار صفحه‌کلید را تغییر داد.
پرسش‌ها مرتبط با ساختار صفحه‌کلید فیزیکی هستند (یک صفحه‌کلید استاندارد PC در آمریکا شامل ۱۰۴ کلید عمومی است)، سپس ساختاری که باید انتخاب کرد (معمولا “US”) سپس موقعیت کلید AltGr (Alt سمت راست). در نهایت پرسش مربوط به “کلید ترکیبی” مطرح می‌شود که امکان درج کاراکترهای مخصوص به استفاده از فشردن همزمان چند دکمه را فراهم می‌آورد. برای نمونه اگر تایپ کنید
Compose ' e یک e-acute (“é”) تولید می‌شود. تمام این ترکیبات در فایل
/usr/share/X11/locale/en_US.UTF-8/Compose توضیح داده شده‌اند (یا فایلی دیگر، که توسط منطقه فعلی در مسیر
/usr/share/X11/locale/compose.dir مشخص شده است).
Note that the keyboard configuration for graphical mode described here only affects the default layout; the GNOME and KDE Plasma environments, among others, provide a keyboard control panel in their preferences allowing each user to have their own configuration. Some additional options regarding the behavior of some particular keys are also available in these control panels.
گسترش استفاده از شیوه کدگذاری UTF-8 به عنوان یک راهکار بلند مدت در حل مشکلات مربوط به تبادل حروف در زبان‌های مختلف، مرزهای موجود بین کاراکترهای داخل یک سند متنی را از بین برده است. یکی از نقطه ضعف‌های آن استفاده از شیوه به نسبت دشوار انتقال بین حروف است. از آنجا که به طور کامل نمی‌تواند شفاف عمل کند (به معنای اتفاق افتادن به صورت یکجا در هر نقطه از جهان) به دو عملیات تبدیل نیاز داریم: اولی روی محتوای فایل و دیگری رو نام فایل‌ها. خوشبختانه، قسمت عظیمی از این انتقال انجام شده است که در اینجا به عنوان مرجع از آن‌ها نام می‌بریم.
در مورد نامگذاری فایل‌ها، مهاجرت فرآیند ساده‌تری دارد. ابزار convmv (در بسته‌ای با همین نام) به طور خاص به منظور حل این مشکل بوجود آمده است؛ امکان نامگذاری یک فایل از یک شیوه کدگذاری به دیگری را فراهم می‌آورد. شیوه استفاده از آن نیز بسیار ساده است، توصیه می‌شود که طی دو گام انجام شود. مثال زیر یک محیط UTF-8 را نمایش می‌دهد که شامل دایرکتوری‌هایی با نامگذاری ISO-8859-15 است و استفاده از convmv برای نامگذاری مجدد آن‌ها.
$ ls travail/
Ic?nes ?l?ments graphiques Textes
$ convmv -r -f iso-8859-15 -t utf-8 travail/
Starting a dry run without changes...
mv "travail/�l�ments graphiques" "travail/Éléments graphiques"
mv "travail/Ic�nes" "travail/Icônes"
No changes to your files done. Use --notest to finally rename the files.
$ convmv -r --notest -f iso-8859-15 -t utf-8 travail/
mv "travail/�l�ments graphiques" "travail/Éléments graphiques"
mv "travail/Ic�nes" "travail/Icônes"
Ready!
$ ls travail/
Éléments graphiques Icônes Textes
برای محتوای فایل، فرآیندهای تبدیل با توجه به قالب‌های متنوع فایل بسیار پیچیده‌تر هستند. برخی قالب‌ها شامل اطلاعات کدگذاری حروف می‌باشند تا نرم‌افزار مربوطه از آن‌ها استفاده کند؛ در این مورد ذخیره‌سازی مجدد آن‌ها با کدگذاری UTF-8 کافی بنظر می‌رسد. در سایر موارد، هنگام بازکردن فایل باید کدگذاری مبدا (ISO-8859-1 یا “Western”، ISO-8859-15 یا “Western (Euro)” بر اساس فرمول‌های موجود) را مشخص کنید.
برای فایل‌های متنی ساده، می‌توانید از recode (در بسته‌ای با همین نام) برای کدگذاری خودکار استفاده کنید. این ابزار شامل گزینه‌های بسیاری می‌شود که می‌توانید با آن آشنا شوید. توصیه ما استفاده از مستندات رسمی، صفحه راهنمای recode(1) یا صفحه اطلاعات recode است.
